Door: Petra Jonker 9 juni 2015, met toestemming en wat aanpassingen van mijn man
Een herseninfarct bij mijn man, wat er is gebeurd
De acute-neurologie-afdeling in het Meander Ziekenhuis
Vandaag is het een relatief rustige dag. Behalve dat ik de benen onder mijn kont vandaan loop omdat ik nu ineens alles in mijn eentje moet doen. Ineens ben ik moeder en mantelzorger en deels vader tegelijkertijd. Het is nu anderhalve week geleden dat mijn man werd getroffen door een herseninfarct. Van het ene op het andere moment deed zijn arm het niet meer. Nadat mijn zoon me op zaterdagochtend uit mijn bed had getrommeld met de mededeling “papa’s arm doet het niet meer” en ik eerst nog dacht dat het een grapje was (omdat mijn man als grapje wel vaker zei dat zijn hand niet meer werkte na een stoeipartij omdat onze zoon van 11 zo sterk is), kwam ik er achter dat dit bloedserieus was. Sindsdien is ons leven in een achtbaan van emoties en veranderingen gekomen.
Niets is meer zoals het was
Niets is meer zoals was. Ik verlangde vandaag ineens heel erg naar de tijd dat alles nog gewoon was, de tijd waarin ik een energieke man had die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de weer was met werk, vrijwilligerswerk, sport enz. Alles wat de gemiddelde man van 46 doet. Op dit moment ligt mijn man gemiddeld 18 uur per dag te slapen. Een gesprek van 20 tot 30 minuten voeren met een persoon die op visite komt is al dodelijk vermoeiend. Een wandelingetje door de buurt van een kwartier is de grens. Daarna is de energie helemaal weg en moet mijn man gaan liggen.
Ziekenhuis en de eerste twee dagen
Op die zaterdagochtend anderhalve week geleden heb ik de huisartsenpost gebeld. Dat duurde nog wel even voordat ik erdoor kwam. Achteraf had ik meteen 112 moeten bellen maar op dat moment besefte ik niet dat de situatie zo ernstig was. Zo zijn we samen naar het ziekenhuis gereden. Mijn man was inmiddels erg in paniek dat er geen gevoel meer in zijn arm zat en hij zijn arm niet kon optillen. Ik bleef heel kalm, de paniek kwam pas later. In het ziekenhuis kwamen we meteen via de huisartsenpost op de eerste hulp terecht. Mijn man werd na een neurologisch onderzoek weggereden voor een CT-scan, daarna werden er allerlei toeters en bellen aan zijn lichaam vastgemaakt. Hij kreeg een trombolyse: een infuus in beide armen met een hele hoge dosis bloedverdunners waardoor het propje wat vast zat in zijn hersens zou worden opgelost. En inderdaad: na een uur deed zijn arm het weer! Ook zijn been was aangetast door het infarct, maar daar kwamen wij pas gaandeweg achter.
Na 24 uur in bed te hebben moeten liggen, een bloeddrukmeter om zijn arm, allemaal plakkers op zijn borst om telkens een hartfilmpje te maken, mocht mijn man zijn bed weer uit. Mijn man was zowel de eerste als de tweede dag na het infarct heel druk. Druk in zijn praten, druk in zijn hoofd, bezig met van alles en nog wat. Iets wat ik helemaal niet ken van hem. Hij lag als het ware te stuiteren in zijn ziekenhuisbed. Na 24 uur mocht hij weer zelf douchen. Dat ging gelukkig helemaal goed. Ook de wandeling naar de douchecel. Met de ergotherapeut moest hij oefenen om een trap af en op te komen. Een enorme inspanning. Omdat zijn bloeddruk nog heel erg hoog was wilden ze hem nog even in het ziekenhuis houden. De volgende ochtend volgden er een MRI-scan en een scan van zijn halsvaten. Ook moest hij met de fysiotherapeut naar de ontvangsthal van het ziekenhuis wandelen, een van te voren uitgekozen tijdschrift zoeken in de boekenhandel en zelf de weg weer terugwijzen. Een hele inspanning.
Erfelijke pech
De neuroloog vertelde die middag de uitslag van het onderzoek. Het komt neer op erfelijke pech. Mijn man sport veel, eet gezond, is hartstikke dun, drinkt en rookt niet: in zijn levensstijl is geen aanwijzing voor een verhoogde kans op hart- en vaatziekten. En een herseninfarct kan niet vanuit stress ontstaan. Voor de zekerheid volgen binnenkort nog andere lichamelijke onderzoeken want er zijn nog wat dingen die een herseninfarct kunnen veroorzaken. Tot mijn verbazing wordt mijn man op dag twee al weer ontslagen uit het ziekenhuis. Twee weken later kunnen wij voor een gesprek komen bij de CVA-verpleegkundige, een verpleegkundige die gespecialiseerd is in dit soort hersenziekten.
Ontslagen uit het ziekenhuis
En dan komt mijn man thuis in ons gezin met een ernstige ziekte. We krijgen wat informatiefolders mee, bij vragen kunnen we de huisarts raadplegen. Gelukkig belde de huisarts al snel om een afspraak te maken en kwam de huisarts na een aantal dagen langs en heeft hij vele vragen kunnen beantwoorden. Ook kunnen wij altijd terecht bij de huisarts met vragen.
We zijn pas aan het begin van een lang proces. De ene dag loopt het lekkerder dan de andere dag. Soms is iets net te veel voor hem en krijgt hij een terugslag. Soms is het even te veel voor ons als gezin, dan loopt het niet lekker en dat heeft ook zijn weerslag op de kinderen. Gelukkig krijgen we veel steun uit de omgeving. Kaarten, bossen bloemen, telefoontjes overspoelen ons huis. Dat doet heel erg goed! Maar hoe het nu verder moet is mij nog niet duidelijk. Wat mijn man na het gesprek met de CVA-verpleegkundige kan verwachten is mij ook niet duidelijk. Graag was ik hier wat beter op voorbereid.
